#codzienność: Trzy radości - dzień 2

Opowieści ciąg dalszy czas zacząć! Bez zbędnych więc wstępów, bo i tak już w zasadzie jutro, a nie dziś, ale ciiiichoooo szaaa, przecież nie musimy być tacy skrupulatni, zwłaszcza na tak zwanych wyjazdach czas liczyć się powinien inaczej...

Jeśli więc chodzi o radości, to zdecydowanie powinnam Wam opowiedzieć o śniadaniu w Tel-Aviv'ie, kolacji w Dżonka i obiedzie w Katmandu. Wiecie przecież... jedzenie... A tam nowe, obłędne smaki, aromatyczne parujące potrawy, albo chłodne, wyraziste pasty! Do tego przesympatyczni ludzie i towarzystwo przy wspólnym stole! Jak to by miała nie być moja radość na dziś?! O każdym z tych miejsc jeszcze Wam napiszę, a póki co tylko Wam szepnę, że pycha, mniam! 

Tel-Aviv

Katmandu

Katmandu z bliska ;)

Dżonki

Radość numer dwa to spontaniczne spotkanie z Przyjaciółmi. Długo się zastanawiałam, jak mam je opisać, ale zważywszy na to, że jest już środek nocy, a jakby się uprzeć i grać rolę celnika na granicy miedzy prawdą a złudzeniem to nawet bliżej świtu, może po prostu przytoczę jeden z dialogów przy wspólnym stole...

- Nie żartuj, Ty nigdy w zoo nie byłaś [Nie byłam, o rety, a to aż takie dziwne? poważnie? a Wy byliście? To nie jest wcale takie łatwe być w zoo przecież? Do zoo to się tak nie chodzi osobie, no chyba, że wie się, gdzie to zoo jest, a ja na przykład nie wiem. Raz prawie byłam w zoo i prawie widziałam małe żyrafiątko, no i mam zdjęcie z dyrektorem zoo. To prawie jakbym była w zoo chyba. Liczy się? Przecież chęć była?!]?! - Pyta ma Przyjaciółka przefantastyczna, z którą już wspólnych jakieś 20 lat przeżyłam, a może ciut więcej.

- No nie byłam. - Przyznaję ze skruchą, na co jej mąż z powagą:

- Ale wiesz, że tam nie można karmić?

- Ale jak to - ja z oburzeniem, wszak przy posiłku jesteśmy, w zasadzie na samym jego początku, więc ja głodna przestrasznie - jak nie można karmić?! Ale Damiana przecież karmię? - Dodaję niewiele myśląc. To pewnie przez tę brodę. Damiana, nie moją. Ja nie mam brody, jakby ktoś był zainteresowany.

- No tak - ripostuje Jakub, ów mąż Anny - ale Damian jest wolno biegający. To co innego. 

I jak tu nie kochać?

I radość numer trzy... długo nad tym myślałam, ale to zdaje się ta chwila. Jest zdecydowanie po północy. Na dobrą sprawę już jutro. Ale radości są z dziś, a skoro to o moich radościach, to właśnie to jest radość, że mam tego swojego bloga, że mogę Was wpuścić do skrawka mojego życia i że chce mi się siąść po całym dniu przygód i napisać tych kilka słów w nadziei, że ktoś je kiedyś przeczyta i da mi znać, że istnieje też gdzieś tam sama nie wiem gdzie, że też ma swój mały świat i czasem bywa gościem w moim. Do przeczytania, Kochani!