Tak
wiem, słońce śliczne maluje nam dziś Olsztyn i jakoś tak
wczesnojesiennie się zdaje być za oknem. Ale niech Was nie zwiedzie
ten podstęp. Na Warmii zima zawsze przychodzi znienacka! Kładziesz
się spać wieczorem i jeszcze czysto, nie śnieżnie, a budzisz się
rano i cały świat biały za oknami. Taka jest podstępna!
I
coś mi się zdaje... sama nie wiem, ale wystarczy powąchać
powietrze – czuć już zimę, czuć coraz mocniej. Jak niezwykłe
perfumy z wyraźna nutą serca. Już zdaje się czas postawić w róg
sieni drapakę w towarzystwie szufli do odgarniania śniegu. Dawniej
na Warmii i popiół by trzeba było już zbierać, żeby mieć czym
sypać lodem skute obejścia. Ale teraz po prostu znów zima zaskoczy
jakoś niedługo drogowców i solne będą chodniki, co mocno odczują
nasze buty i spodnie.
O
tak, może i słońce obmalowuje olsztyńskie uliczki i parki, ale
zimę czuć. Już się czai w pomrukach drzew, już wisi w powietrzu.
Niby jeszcze listopad, ale Warmiacy wiedzą, że ten śnieg, co
spadnie w drugiej połowie listopada do wiosny zostanie. Nie ma
zmiłuj.
I
czas już, by zapachniało pfeferkuchem i begelkami...
Bo
zima nam w Olsztynie roziskrzy się kolorowymi lampeczkami,
Jarmarkiem Świątecznym i oczekiwaniem. Oczywiście, możemy
narzekać. Że ten Jarmark, to nie do końca taki, jaki być
powinien, że światełka jakoś marnie świecą, że jak śnieg, to
szaro, buro i ponuro, bo pewno i plucha będzie i buty brudne, i
kurki, płaszcze, kożuchy nosić trzeba. I pewnie minus
trzydzieści zaraz, i co wtedy? Przecież zimno.
Ano
można narzekać, ale co nam z tego narzekania? A nie lepiej się
samemu świątecznie i zimowo nastroić, jak choinki stroimy w
śliczne zdobienia? A nie lepiej się ucieszyć, że już tak blisko,
coraz bliżej urok grudniowych długich wieczorów? Niech i spadnie
śnieg, deszcz, co tam ta zima sobie zażyczy, bo i tak będzie. Taka
już kolej rzeczy, że po jesieni zima, a po zimie wiosna.
Więc
skoro już jesteśmy u schyłku listopada, mimo, że zima póki co
tylko pomrukuje tak cicho, że prawie nie słychać, zwłaszcza
raniutko, lekkim szronem na szybach aut, to przecież już jesteśmy
około świętego Mikołaja. A robiło się na warmińskiej ziemi u
progu grudnia pierniki czyli pfeferkuchy na przykład. W prostej
blasze się je piekło, a po wystygnięciu kroiło w romby i otulało
płóciennym workiem i chowało, głęboko, by czekały aż do świąt.
I zapach niósł się do sąsiednich chat. To może i nam wypada
powędrować któregoś wieczora do kuchni i sprawić, by zapachniało
czymś pysznym i ciepłym, domowym i żeby ten zapach i smak nie
tylko nas uszczęśliwił, ale może i sąsiadów? Może bliskich?
Może koleżanki i kolegów w pracy?
Jaki
jest przepis na pierniki robione niegdyś na Warmii, nie wiem. I też
nie wydaje mi się, by składniki były w całym pomyśle
najważniejsze. Ale na jednym z blogów (mirabelka1), który
odwiedziłam, znalazłam informację o fefernuchach – gdzie, choć
autorka wpisu opowiada o weselu kurpiowskim, to jakby się wszystko
zgadza z moimi niepełnymi wprawdzie, ale jednak, danymi... Otóż na
owym blogu wyczytałam (a również słyszałam kilka razy taką
właśnie wersję), że przygotowuje się je z marchwi i mąki
żytniej, z dodatkiem miodu, pieprzu i odrobiny cukru (choć to
niekonieczne). To by się zupełnie zgadzało, gdyż podobno
niemieckie Pfefferkuchen znaczy mniej więcej pieprzne ciastka,
pierniki.
Skoro
więc zima za rogiem, fefernuchy jakoś można wykombinować na
zasadzie prób i błędów, bo do Mikołaja jeszcze trochę czasu
zostało, to i książka by się przydała. A książkę dziś polecę
Wam tematycznie, bo to ona mnie jakoś tak za serce ujęła i
skłoniła do popełnienia tego wpisu, liczę, że jeśli nie
użytecznego, to chociaż przyjemnego...
Bo
mnie od jakiegoś czasu oczarowuje Edwarda Cyfusa "Moja Warmia"
– pięknie wydana skarbnica wiedzy o świecie niby dalekim, a
jednak bliski – czy jakoś odwrotnie... Może i Was urzeknie. I
pewnie nie raz jeszcze do niej wrócę i opowiem Wam o tym, co też w
niej można wyczytać i jakie myśli przychodzą mi do głowy, kiedy
uciekam w ten świat wcale nie tak znów odległy.
0 komentarzy:
Prześlij komentarz