#codzienność: O czym chcę pisać

Przymierzałam się do tego wpisu już od dawna, trochę tak, jak przymierza się upragnioną sukienkę o co najmniej jeden rozmiar za małą. Z nadzieją i chęciami, ale też z obawą. I choć sukienek za często nie kupuję (a może właśnie dlatego), to ogarniało mnie za każdym razem, gdy zasiadałam przed komputerem poczucie lekkiego przestrachu, że nie będę w stanie opisać wszystkiego tak, jak chciałabym to zrobić. 

Przecież chodzi o książki! O coś dla mnie tak cennego, że niemal nie do uchwycenia. I nie wiedziałam już, jak zacząć, o czym najpierw napisać – czy o książkach, które już mam? Czy może o tych, które czekają na przeczytanie? Czy może o tych, które czytać muszę, choć nie zawsze chcę i co z tego mojego czytania zawodowego wynika? Czy może o tym, co właśnie teraz myślę, jaką frazę przeczytałam kilka chwil temu i dokąd owa fraza zaprowadziła moje myśli?

O książkach na swoim blogu przede wszystkim chciałabym pisać szczerze i mądrze. Tak, jak najbardziej po mojemu, dokładnie tak, jak będę czuła. Inaczej pisze się recenzje do gazety, inaczej na stronę zaprzyjaźnionego portalu, a inaczej opowiada się o książkach przyjaciołom. I chociaż będę zamieszczała tu recenzje napisane i do gazet i na portale, to te najważniejsze recenzje chciałabym pisać właśnie tak, jakbym opowiadała komuś bliskiemu o książce, którą przeczytałam. Mam nadzieję, że ten pouchwały ton mi wybaczycie Wy, którzy czytacie, jeśli czytacie.

I kiedy już podjęłam decyzję, jak pisać będę te recenzje, które powstaną właśnie z myślą o blogu, pojawiał się kolejne pytanie… Czy pisać tylko o tych książkach, które właśnie czytam, tych, które są sprzed chwil kilku, jeszcze ciepłe od moich dłoni na swoich stronach? Czy może wracać, czasem cofać się o lata nawet, do tych książek, które czytałam dawno, a wciąż są w mojej głowie? Jeszcze nie jestem pewna decyzji, ale kiełkuje we mnie myśl, że przecież one zasługują na swoje miejsce u mnie. Skoro mam jej wciąż w sercu, może nawet zasługują bardziej, niż jestem w stanie to wypowiedzieć? Tak więc, wybaczcie, kochani, że z początku będzie tu pewnie panował chaos. Wciąż jeszcze rozmyślam, szukam złotego środka.

Jedno jest jednak pewne, zaksiążkowi się tu, zakotowi. Mam w sobie potrzebę opowieści.

A dziś, dziś zamieszkały ze mną kolejne książki. Choć już wśród tych, które mieszkają już ze mną jakiś czas, nie umiem się ostatnio odnaleźć. I wiem, nie powinnam kupować kolejnych, wiem… powinnam skupić się na tych, które mam. Ale… kochani, z ręką na sercu! Kto z Was, którzy kochacie czytać, przeszedłby obojętnie obok półki z książkami do sprzedaży w bibliotece, kiedy był na niej „Wielki Gasby” Fitzgerald’a za 1zł? I „Zaślubiny patyków” oraz „Całując ul” Jonathan’a Carroll’a za 3zł? 

No błagam, to jest niewykonalne?! I przyznam się, głównie dlatego, że gdybym zaprzeczyła i tak nikt by nie uwierzył, że wrócę tam na pewno! Koniecznie! Może nawet jutro! Gdyby nie fakt, że już prawie północ, może nawet dziś…  Ubóstwiam półeczki sprzedażowe w bibliotekach! A już w naszym olsztyńskim MBP zwłaszcza! Ubóstwiam, kocham, nie umiem się oprzeć! Niech trwają!